0. Wyrzutek

“Dostarczam ci to wszystko dożylnie, niewinnie, dożylnie,

Ten twój cały ukochany syf

Przez zardzewiałą igłę.

Budzisz się i mówisz:

Kurwa, życie miało być, sprawiedliwe.

Proszę, nie kochaj mnie, bo kiedyś cię zabiję”

Wyrzutek. Tak właśnie zostałem nazwany całe cztery godziny i piętnaście minut temu. Zabolało. Nie wiem, czy zabolało, dlatego, że akurat wtedy dawałem sobie w żyłę. Nie wiem, czy zabolało, dlatego, że usłyszałem to właśnie z j e g o ust. Możliwe, że zabolało, dlatego, że była to sama cholerna prawda. Mogło zaboleć przez to, że w tym momencie wokół mnie roiło się od śmierdzących trupów i zakrwawionych dziwek. Zawsze znajdzie się jakieś wytłumaczenie na rozdzierający serce ból. A głupi człowiek ciągle wierzy, że ma on podłoże inne niż to, którego jest świadom i tak dobrze się go wyrzeka.

“Zaburzenie rytmu serca - stan, w którym skurcze mięśnia sercowego są nieregularne, a ich częstotliwość wychodzi poza bezpieczny zakres sześćdziesięciu do stu uderzeń na minutę. Stan taki często stanowić może zagrożenie dla życia, chociaż nie jest regułą.”

Czy znasz ten stan? Czy wiesz, jakie są jego konsekwencje? Według ciotki Wikipedii prawdopodobnie powinienem już być martwy. I co? Wciąż spełniałem wszystkie podstawowe czynności życiowe, a nawet utrzymywałem ciężar swojego ciała na dwóch, obolałych już nogach.

“Mówisz mi, że to lubisz, ja myślę, że już musisz brać

Coś co cię zjada, jak sumienie dobrych ludzi,

Jestem bólem w twoim sercu,

Promilami w twoich żyłach

Chcesz czegoś więcej, nie wystarcza ci już przyjaźń”

Patrzyłem prosto przed siebie, starając się nie upaść i zawiesić swój wzrok na jednym punkcie, który miał stanowić dla mnie pewnego rodzaju oparcie. Nadal szedłem. Minus dwudziestostopniowe zimno zdążyło już odmrozić mi palce u rąk i nóg. Od czasu do czasu udawało mi się mrugnąć, a ta drobna rzecz przypominała mi o tym, że żyję i muszę dalej iść. Nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co ani nie wiadomo, dla kogo.

Przez ostatni czas zdążyłem już trochę wytrzeźwieć, ale nadal czułem skutki uboczne wymieszanego alkoholu i narkotyków. Powoli robiło mi się coraz ciemniej przed oczami. Z każdym kolejnym krokiem nogi zaczynały się buntować. Nie wiedziałem, gdzie się znajdowałem. Chyba na dworcu centralnym, a może w zupełnie innym miejscu? Podszedłem do najbliższego budynku i oparłem się o ścianę, fala dreszczy rozeszła się po moich plecach. Tak cholernie dziękowałem za to Bogu, że o mało nie udławiłem się własnymi łzami.

Miałem na sobie starą, przetartą kurtkę i dziurawe buty, których równie dobrze mogłem nie mieć.

Piekło mnie w płucach. Czy wiesz, kiedy następuje najgorszy moment w ludzkim życiu? To moment, w którym twój oddech sprawia ci tak przeraźliwy ból, że chcesz umrzeć, aby ułatwić sobie te cierpienia. Nie chcesz już nic czuć. Tego właśnie doświadczyłem w sobotę, pierwszego listopada, o godzinie osiemnastej.

A czy ciebie dopadło już zło tego miesiąca? Czy chociaż raz obawiałeś się ataku paniki? Czy chociaż raz liczyłeś bicia serca w obawie, że zaraz może się zatrzymać? Przecież w każdej chwili, każdy z nas może dołączyć do osób, które swoje święto obchodzą na początku tego miesiąca. Zamknąłem oczy.

Dwudziesty trzeci oddech.

Dwudziesty czwarty.

Dwudziesty piąty bolesny oddech.

Byłem wykończony i senny. Oczy powoli same się zamykały, lecz wiedziałem, że nie mogłem zasnąć. Zaśnięcie na takim mrozie było łatwą śmiercią, a ja, mimo wszystko, chciałem jeszcze trochę pożyć.

Kątem oka spostrzegłem sklep spożywczy. Jego nazwa była dla mnie niewyraźna i trudna do odczytania, ale nie robiło mi to jakiejś róźnicy. Chciałem po prostu ogrzać moje przemarznięte do szpiku kości ciało.

To tylko kilka metrów…

Potknąłem się i niemal upadłem, ale po paru minutach udało mi się wejść do przepełnionego pomieszczenia. Zaciągnąłem się głośno ciepłym powietrzem, które w pewien sposób ukoiło moje obolałe płuca. Oczywiście nie odbyło się bez pogardliwych i współczujących spojrzeń. Wyglądałem w końcu jak prawdziwy margines społeczeństwa. Brudny, źle ubrany, nie miałem nawet dokąd się podziać. Od czasu do czasu słyszałem podłe komentarze, a kilku chłopaków zaczepiało mnie i śmiało mi się bezczelnie, prosto w twarz. Jebane snoby pływające w basenach z pieniędzmi. Ciekawe, co by zrobili bez swoich dzianych rodziców, którzy od lat “wywalają” na nich ogrom pieniędzy. Aż strach pomyśleć, że do niedawna byłem taki sam. Zapatrzony w siebie egoista, nieliczący się z nikim. Zostałem sam, bez niczego… A dokładniej z papierkiem po wczorajszym batoniku i kiloma rozrzuconymi w kieszeni tabletkami przeciwbólowymi. One również nie były w stanie mi pomóc. Byłem, jestem i prawdopodobnie już do końca mojego życia będę uzależniony.

Po godzinie kręcenia się w kółko między regałami, zostałem wyrzucony przez ochronę tego, życzliwego jak skurwysyn, supermarketu. Kolejny raz tego dnia doznałem szoku spowodowanego nagłą, drastyczną zmianą temperatury. Najchętniej dałbym sobie znowu w żyłę, ale nie miałem już nawet towaru, przez który kilka dni temu jeszcze bardziej się zadłużyłem.

“Jestem kroplą z heroiny, która płynie po srebrze,

Jestem łzami twojej matki, bo wie, że bierzesz,

Jesteś wjebany na amen

W imię ojca, syna nie pomaga już lament

Ma marnotrawnego syna.

Jestem bezdomnym pijakiem w dziurawych butach,

Który ma krzyż nałogu na plecach i

Na kolana upadł”

Osunąłem się na ziemię, plecami wciąż podpierając się o lodowatą ścianę. Podniosłem nogi pod brodę i objąłem je ramionami. Jeszcze przed chwilą byłem kimś. Osobą, którą wszyscy szanowali, bali się jej i chcieli być tacy jak ona. W tym momencie byłem zupełnie nikim. Nic niewartym gównem.

Ugryzłem się w język, wkurwiony i rozgoryczony. Nie chciałem krzyczeć, nie chciałem zwracać na siebie nawet najmniejszej uwagi. Po chwili poczułem metaliczny, nieprzyjemny smak w ustach. Krew. Czerwona ciecz wylewała się strużką po mojej wardze. Ciepła. Kurwa, była tak przyjemnie ciepła! Zignorowałem tępy ból i rozkoszowałem się powolnym wylewaniem się krwi. Idiota, inaczej nikt by tego nie nazwał.

Miałem wrażenie, że ich widzę. Stali kilka metrów naprzeciwko mnie, trzymali się za ręce. On pocałował ją w czoło i powiedział coś miłego na ucho, bo automatycznie się zarumieniła. Chciałem do nich podbiec, przytulić się, powiedzieć, jak bardzo za nimi tęsknię. Ciało jednak odmawiało posłuszeństwa przy każdej próbie podniesienia się z ziemi.

- Mamo… - z mojej krtani wydobyła się marna imitacja głosu, z trudem w ogóle otworzyłem usta. - Mamo - powtórzyłem nieco głośniej. Nie zareagowała. Nie zareagowała na moje wołanie… - Tato! - Udało mi się krzyknąć, mając nadzieję, że chociaż on mnie zauważy. - Taaaato! - Zawyłem i zacząłem wymachiwać sztywnymi rękami. Ten śmiał się w najlepsze i niezwruszony dalej rozmawiał z matką. Dlaczego mnie ignorowali? Cholera jasna, przecież to ich potrzebowałem najbardziej! - Tu jestem, kurwa! - Zabolały mnie uszy od przeraźliwego dźwięku, jaki wydobył się właśnie z mojego gardła.

Próbowałem wyregulować przyśpieszony oddech, jednak wszystko zdało się na marnę. Wpadłem w histerię.

Raz.

Dwa.

Trzy.

Cztery.

Pięć…

KURWA!

Zacząłem się wić, wymachiwać nogami i zadawać sobie ból fizyczny na różne możliwe sposoby. Szumiało mi w głowie, a obraz moich rodziców nie zniknął sprzed oczu. Nie życzyłem tego najgorszemu wrogowi.

Sześć.

Siedem.

Osiem.

Dziewięć.

Spokojnie…

Oddychaj!

Po jakimś czasie majaki ustąpiły, a moje ciało przeszywał ból spowodowany wcześniejszym okaleczaniem się.

Nie wiedziałem, co się dzieje. Nie wiedziałem, jak się nazywam. Moje ciężkie powieki powoli opadły, a ja, bezbronny, powoli traciłem przytomność.

“Dostarczam ci to wszystko dożylnie, niewinnie, dożylnie,

Ten twój cały ukochany syf

Przez zardzewiałą igłę.

Budzisz się i mówisz:

Kurwa, życie miało być, sprawiedliwe.

Proszę, nie kochaj mnie, bo kiedyś cię zabiję”

***

Od autorki: Haj, haj, helooł! Jak widzicie, nie było żadnych obiecanek - cacanek i założyłam "Dożylnie". Jestem zadowolona, bo mam kilka rozdziałów w przód, które, co prawda, trzeba jeszcze poprzerabiać i sprawdzić, ale na razie jest bardzo dobrze. Historia wpadła mi do głowy na początku listopada, może być trochę smutna i melancholijna, więc jeśli spodziewacie się jakiś kwiatków i szczęścia, to się tego raczej nie doczekacie. Cóż, wiem, że ostatnio się leniłam i nic nie pisałam, ale najpierw padł mi komputer, potem nie było weny, a o czasie to już nie wspomnę. No i ostatnio pisanie nie sprawiało mi żadnej przyjemności, musiałam od tego trochę odpocząć, przytłoczyło mnie takie pisanie pod przymusem. Dlatego po tak długiej przerwie pisanie zaczęło mi sprawiać ogromną radość, nabrałam jakiegoś takiego dystansu do tego wszystkiego i mam nadzieję, że też trochę świeżego spojrzenia na pisanie opowiadań. Zaczęłam nawet parę dni temu rozdział na Skin of all, także jeśli ktoś czeka, to niech niedługo wyczekuje notki. :>

Mam nadzieję, że chociaż nieliczni tu wpadną i zostawią swoje zdanie na temat, na razie, tego krótkiego prologu. Może jeszcze nie wszyscy zapomnieli o moim (nie)istnieniu. Byłoby miło. :)

Jeżeli chodzi o nowy rozdział tutaj, na "Dożylnie" mam zamiar opublikować go w Sylwestra, a co, zaszaleję!

Chciałabym w takim razie od razu w pierwszym poście życzyć wam zdrowych, wesołych i pogodnych świąt! ^^ Wymarzonych prezentów i miłej, rodzinnej atmosfery.

W notce mogą być błędy, więc jeśli ktoś coś znajdzie, proszę powiedzieć.